دریا کاکایی هنرمند کورد دیار دالاهو

در جهان امروز، بهترین جوامع با «میزان شادی و خوشبختی شهروندان» ارزیابی شده‌اند. نمونه های فراوانی از این کشورها و جوامع در دنیا وجود دارند که مخاطبان این نوشتار با آنها آشنا هستند. یکی از مهمترین ابزارهای شادی برای هر ملتی، بهره‌مندی و اجرای از سنت‌ها و آداب و رسومی است که در فصول شادی بایستی به کار گرفته شود.

ما در کشوری زندگی می‌کنیم که به هزار و یک دلیل نوشته و نانوشته، توان قرارگرفتن در فضاهای شادی‌بخش را از دست داده‌ایم. یا به زبانی شفاف تر، این توان از مردم گرفته شده است. این مشکل، یکی از دلایل بی شمار ناامیدی مردمی است که در این جغرافیا زندگی می‌کنند.

این سال‌ها مشکلات اقتصادی، فقر و فلاکت، بیش از همیشه بخش‌های مهمی از مردم را رنج می‌دهد. این رنج تحمیلی کم‌کم دریچه‌های محدود امید به زندگی را هم می بندد. در چنین شرایطی، برنامه‌ریزان و متولیان به جای گشودن دریچه‌های اقتصادی، معیشتی و رفاهی، درگیر بستن دریچه‌های کوچک شادی مردم هستند.

به عنوان یک کنشگر فرهنگی، تنها از همین زاویه‌ی فرهنگی به مراسم شادی و هه‌لپرگه‌ی جوانان در ایام نوروز می‌نگرم. مردم هم از همین دریچه به چنین آداب و رسومی نگاه می کنند. پس چه لزومی دارد با اظهارنظرهای غیر مفید برخی از متولیان روبرو شویم؟

مردم حق دارند شاد باشند و زندگی شادی داشته باشند. شماها که توان آماده کردن چنین بستری برای مردم ندارید، پس بگذارید مردم برای خودشان بتوانند با چنین حد اقل‌هایی را فراهم سازند.

خوشبختی یک امر جمعی است و جشن‌های نوروزی کوردی، فرصتی برای امید و همدلی و تصور روزهایی خوب برای این مردم رنج دیده از سیاست‌های نادرست «بگیر و ببند»هاست. بگذارید مردم نفس بکشند...